بگذاريد كسي كه دستهاي آلوده اش را با جامه ي شما پاك مي كند ،

جامه تان را با خود ببرد ،

او دوباره محتاج آن خواهد شد ،

اما شما هرگز .......

نشستم تا آنجا که نيامدي!!!
خود را مهمان يک فنجان قهوه کردم...
صبر ديرش شد رفت...
اما هنوزم منتظرت بودم...!!!
قهوه هم چه ميزبان کم طاقتي ست!
او هم رفت...!
ساعت هم ديرش شد...
تند و تند دور خودش مي چرخيد...
اما هنوزم منتظرت بودم!!!
شايد فنجاني قهوه دوباره تنهايي ام را پر کند...!!!
اما جاي لبخند تو را
چه چيزي مي تواند پر کند...!!!

نامرد که میشوی میخواهم بروم و بمیرم...

میخواهم بروم بیابان و قبری بکنم!!!

 بروم تویش و خاک برسرم بریزم تا دفن شوم...

بعد یک باران حسابی بیاید تا جای قبرم محو شود...

که بعدش مرد شوی و به خودت بیایی!!!

و بفهمی خیلی دیر شده است!!!

آنگاه همان قدری مرد میشوی که من دوستت داشتم....!!!

مـانـده ام چـگونه تـو را فـرامـوش کـنـم!

اگـر تـو را فـرامـوش کـنـم...

بـایـد سـالهایـی را نیـز کـه بـا تـو بـوده ام فـرامـوش کنـم!

دریـا را فـرامـوش کنــم...

و کـافـه هـای غـروب را...

بــاران را...

اسب ها و جـاده هـا را...

بـایـد

دنـیا را...

زنـدگـی را...

و خــودم را نیــز فرامـوش کنـم!

"تــو" بـا همه چیـز مـن آمـیخته ای...!!!

مهــــم نیســـت نوشته های درهم و برهم مـرا بخـوانی یـا نــــه!

مــن بـرای دلِ خستــه ام می نـویسـم...

میخـــواهی بخـــوان...

میخـــواهـی نخـــوان...!

فـــقــــــط خـواهـش میکنـم...

اگــــر خـوانـدی!

عـاشقـانـه ام را تقــدیـم به " او " نکــن!!!

مــن این را بـرای " تـــو " ســروده ام...

نــــــه بـرای " او "...!!!

چترها را دوست ندارم...

یادآور خاطرات تلخی هستند!!!

چشمان خیسی که باریدند

تویی که چتر گرفتی عاشق نشوی!

اویی که زیر چترت آمد و عاشقت کرد!!!

زیرباران می روم...

بدون چتر!!!

می خواهم از عشقت پاک شوم...

لبخند که می زنم پیدایم می کنی!

باران می بارد، تو از کنارم می گذری!

فریاد نمی کشم که بازگردی!!!

می دانم امشب این آسمان تاب ماه را ندارد...

لبخند می زنم...

فراموش می کنم... 

بغضهایم را به ابرها می دهم...

و قلبم را از نام تو پر می کنم...

باران که ببارد آواز قلبم شنیدنی ست....

دلتنگی های بی پایان من و بی خیالی همیشگی تو!!!

حکایت تکراری این روزهاست..

امشب انگار باید باز هم رونویسی کنم این داستان کهنه را!!!

کاش من هم جسارت داشتم...

هم اندازه ی تو!!!

یا کسی آن دورها در انتظار من نبود...

یا من چیزی برای از دست دادن نداشتم...

آن وقت می آمدم...

می آمدم تا آنجا...

تا انتها... 

تا همان جایی که می شود فریاد شد!!!

بی صدا، همه صدا شد!!!

می آمدم...!!!

صدای خش خش برگها...

عبور آب...

چند پرنده ی کوچک...

رفت و آمد چند عابر...

این همه دنیای آن نیمکت چوبی بود!!!

گاهی کسی رویش می نشست، عابری شاد که با کودکش می خندید!

یا آن پیرمرد تنها که با حسرت آه می کشید!!!

گاهی تکیه گاه چند جوان پرشور...

یا جاده ای برای ماشین های چند کودک...

چه دنیای زیبایی داشت این نیمکت!!!

آرام برخواست!

با خودش گفت...

کاش دنیای من هم اندکی شبیه به دنیای این نیمکت می شد!!!

کاش!!!!!!!!!!!!!!!