دوستم داشته باش، همانگونه که من دوستت دارم!!!

بگذار فاصله من و تو کمتر از آنی باشد که می خواهیم و نمی توانیم...

که می توانیم و نمی گذارند!!!

بگذار میان من و تو فاصله ای نماند

نه به خاطر خودت و نه به خاطر من!!!

که به خاطر این عشق...

 دوستم داشته باش بیش از آنی که من دوستت دارم...

نه اینکه بی تو نخندم . . . نه!!!

اما به نیامدن همیشه ی نگاهت قسم

تمام خطوط این خنده های خواب آلود...

با های های گریه های شبانه!!!

از رخسار خسته و خیسم پاک می شوند...

اينكه چقدر از آن روزها ميگذرد  

يا اينكه چقدر هردويمان عوض شده ايم ، 

 اصلا مهم نيست ! 

باران كه مي بارد 

هر وقتي كه مي خواهد باشد  

دلهايمان هواي هم را مي كنند...

یک شب به خانه ی من بیا خدا! 

 بیا تا برایت بگویم که دلتنگی هایم سالهاست

 در خانه ی دلم مدفون شده!

 بیا تا بغض سالها تنهایی و تاریکی را میان شانه هایت بگریم...

 دستهایت را در دست بگیرم و امنیت و آرامشی را که سالهاست

 از من ربوده اند دوباره به خاطر آورم...

 بیا تا در آغوشت آرام بگیرم... 

 جای من در دورها آغوش پر مهر تو بود

        ...بیا تا زمانه را برگردانیم و من 

                                           دوباره...!!! 

 آه...!

این کوله بار تنهایی دیگر قامتم را خم کرده

                                        دیگر وقت رفتن است 

                                                     دستانم را نمیگیری...!!! 

بعد از آنکه

شب آمد و شب رفت ...

ستاره ای در دستهایت گذاشتم و گفتم:

« یادم تو را برای همیشه فراموش! »

به خودم که آمدم، دیدم

هم تو رفته ای و هم آن ستاره را از دست داده ام !

حالا ...

هر چه بیشتر به دنبال آن ستاره به آسمان می روم

کمتر به دستهای تو می رسم ...!

اینجا در این خانه ی کوچکم

هرچه به یادگار می نویسم برای توست...

لمس کن این کلمات را تا بدانی نبودنت چقدر آزارم می دهد!!!

لمس کن کلماتی را که برایت می نویسم تا بدانی چقدر جایت خالی ست!!!

و من که آرامم!!!

زیر این آسمان سیاه هم لبخند میزنم هنوز...

چراکه انگار هزار سال است که تو ...

هزار بار دستان یخ زده ی کوچکم را گرم میکنی...!!!