کم کم دارم به حقیقت یک چیزهایی شک می کنم!

حتی به حقیقت " دوستت دارم ها!! "

انگار ایستاده باشی کنار یک پرتگاه عمیق

و وسعت تنهائی ات را ببینی با چشمان کاملا بسته ...

می ترسم از این همه فکرهای تلخ!

توی این چاردیواری دلتنگ

تمام وقت به سکوت خودم گوش می دهم ...

پس چرا این همه حرف آرامم نمی کند؟؟!!

رهايم کردي و رهايت نکردم

گفتم حرف دل يکي است ...

هفتصدمين پادشاه را هم اگر به خواب ببيني

کنار کوچه بغض و بيداري

منتظرت خواهم ماند

چشمهايم را بر پوزخند اين و آن بستم

وصداي تو را شنيدم

دلم روشن بود که يک روز ...

از زواياي گريه هايم ظهور ميکني

حالا هم

از ديدن اين دو سه موي سفيد در آينه تعجب نمي کنم

فقط کمي نگران مي شوم...

مي ترسم روزي در آينه

تنها دو سه موي سياه منتظرم باشند

وتو از غربت بغض و بوسه بر نگشته باشي

تنها از همين ميترسم!

دلتنگی که اما و اگر ندارد!!

دلتنگم!!

چه دیــر به دیــر به خواب زندگی ام می آیی!

نمی دانی که من دلواپســی هایم را با رویـــــاهای تــــو رنگ می زنم؟!

نمی دانی که اندوهـــــم با خیــال تـــو می آمیــزد
تا غــزل غــزل ترانه شود؟!

نمی دانی تمام آرزویم زمانی سبز می گردد
که تو یک شب ... یک بار ...
بگویی دوستم داری...

یک آدم هایی انگار اصلا طراحی شده اند که در زندگیت نباشند!

وقتی شادی کنارت نیستند...
وقتی غمگینی در آغوشت نمی گیرند...
وقتی عصبانی هستی نمی شود سرشان داد زد...
وقتی گریه می کنی محض رضای خدا در چند فرسخی تو هم نیستند...

یک آدم هایی همیشه با نبودنشان زندگی تو را می سازند!
آدم هایی که مثل سایه به روحت سنجاق شده اند اما هیچ وقت نیستند!!

  زن که باشی 

 درباره‌ات قضاوت می‌کنند؛در باره‌ی لبخندت

که بی‌ریا نثار هر احمقی کردی

 درباره‌ی زیبایی‌ات

 ......که دست خودت نبوده و نیست

 درباره‌ی تارهای مویت که

 بی‌خیال از نگاه شک‌آلوده‌ی احمق‌ها

 از روسری بیرون ریخته‌اند

 درباره‌ی روحت، جسمت

 درباره‌ی تو و زن بودنت، عشقت، همسرت

 قضاوت می‌کنند!!!!!!

تو نترس و زن بمان

 احمق‌ها همیشه زیادند

  نترس از تهمت دیوانه‌های شهر

 که اگر بترسی

 رفته رفته

 زنِ مردنما می‌شوی   

و من حالا می بینم که باز هم نمی توانم!

باز هم یک چیز عجیب و مرموزی در من هست

که وا میداردم دلم به مراعات آدم ها خوش باشد!!

با همه ی آزارهاشان ...

ندیدن هاشان ...

نبودن هاشان ...

خودفراموشی هاشان ...

دروغ هاشان ......!!!

چقدر این دوست‌داشتن‌های بی‌دلیل خوب است!

مثل همین باران نم نم
که هی می‌بارد ...
که هی امروز آرام و شمرده می‌بارد ...

اما تو که نباشی ...
زیر باران ...
با جای خالی ات چه کنم؟؟!!

بعضی وقت ها با تمام احساست کلمات رو ردیف می کنی و برای کسی می نویسی شان!
اما چند روز بعد، همان کلمات را سرد و بی روح جایی که انتظار نداری، از کسی که تصورش رو نمی کنی می شنوی و آزارت میدن!!
از دیروز دلگیرم! و از دیروز با خودم هزار بار زمزمه کرده م این خط های ساده رو ...

به گمانت برای قلبت دامی پهن کرده ام

تا عاشقت کنم!!

عزیزکم ...

کسی این گونه تا به حال ...

کلاغ هم نگرفته!!

نترس!

گاهی وقت ها یک جور می شود که یکی می آید توی زندگیت که از جنس تو نیست!
اما تو عاشقش می شوی!!

تا یک جایی هم پیش می روی، خیلی هم خوب پیش می روی، داغ، پرحرارت، پر از عشق.
لحظه هایت را با او زندگی می کنی.
بعد به یک جایی می رسی که از او می پرسی : من آیا تو را پر می کنم؟
و او می ماند که چه جوابی بدهد!!

حقیقت این است که نه! تو او را پر نمی کنی!
نه اینکه نخواهی.
برای اینکه نمی توانی!

تو دوستش داری، عشق می دهی، دوست داشتن می دهی، اما این ها کافی نیست!!

چقدر دوست داشتم یک نفر از من می پرسید:

چرا نگاه هایت آنقدر غمگین است؟