اگر همه ثروت داشتند!
دل ها سکه ها را بیش از خدا نمی پرستیدند...
و یک نفر در کنار خیابان خواب گندم نمی دید!
تا دیگران از سر جوانمردی
بی ارزش ترین سکه هاشان را نثار او کنند!
اما بی گمان صفا و سادگی می مرد…

اگر همه ثروت داشتند!
اگر مرگ نبود!
همه کافر بودند!
و زندگی بی ارزش ترین کالا بود...

ترس نبود، زیبایی نبود و خوبی هم شاید...!!!

مرد نجواکنان گفت :« ای خداوند و ای روح بزرگ ، با من حرف بزن .»

 و چکاوکی با صدای قشنگی خواند ، اما مرد نشنید !!!

و سپس دوباره فریاد زد : « با من حرف بزن »

و برقی در آسمان جهید و صدای رعد در آسمان طنین افکن شد ، اما مرد باز هم نشنید!!!

مرد نگاهی به اطراف انداخت و گفت : « ای خالق توانا ، پس حداقل بگذار تا من تو را ببینم .»

و ستاره ای به روشنی درخشید ، اما مرد فقط رو به آسمان فریاد زد :

« پروردگارا ، به من معجزه ای نشان بده »

و کودکی متولد شد و زندگی تازه ای آغاز شد ،

اما مرد متوجه نشد و با ناامیدی ناله کرد :« خدایا ، مرا به شکلی لمس کن و بگذار تا بدانم اینجا حضور داری .»

اما مرد با حرکت دست ، حتی پروانه را هم از خود دور کرد و قدم زنان رفت...!!!

پیرمردی صبح زود از خانه اش خارج شد.

در راه با یک ماشین تصادف کرد و آسیب دید.

عابرانی که رد می‌شدند به سرعت او را به اولین درمانگاه رساندند.

پرستاران ابتدا زخمهای پیرمرد را پانسمان کردند.

سپس به او گفتند: باید ازشما عکسبرداری بشود تا جائی از بدنت آسیب و شکستگی ندیده باشد.

پیرمرد غمگین شد، گفت عجله دارد و نیازی به عکسبرداری نیست.

پرستاران از او دلیل عجله اش را پرسیدند: زنم در خانه سالمندان است.

هر صبح آنجا می‌روم و صبحانه را با او می‌خورم. نمی‌خواهم دیر شود!

پرستاری به او گفت: خودمان به او خبر می‌دهیم.

پیرمرد با اندوه گفت: خیلی متأسفم. او آلزایمر دارد. چیزی را متوجه نخواهد شد! حتی مرا هم نمی‌شناسد!

پرستار با حیرت گفت: وقتی که نمی‌داند شما چه کسی هستید!

چرا هر روز صبح برای صرف صبحانه پیش او می‌روید؟

پیرمرد با صدایی گرفته، به آرامی گفت:

اما من که می‌دانم او چه کسی است..!

همسرم با صدای بلندی کفت :

تا کی میخوای سرتو توی اون روزنامه فروکنی؟ میشه بیای و به دختر جونت بگی غذاشو بخوره؟

روزنامه را به کناری انداختم و بسوی آنها رفتم!

تنها دخترم آوا بنظر وحشت زده می آمد. اشک در چشمهایش پر شده بود.

ظرفی پر از شیر برنج در مقابلش قرار داشت...

مداد رنگیها مشغول بودند بجز مداد سفید

هیچ کس به او کار نمیداد!

همه می گفتند: به هیچ دردی نمیخوری!!!!!!!!

یک شب که مدادرنگیها تو سیاهی شب گم شده بودند...

مداد سفید تا صبح کارکرد... ماه کشید... مهتاب کشید...

و آنقدر ستاره کشید که کوچک و کوچکتر شد...!!!

صبح تو جعبه ی مداد رنگیها جای خالی او با هیچ رنگی پر نشد...! 

اگر خداوند
یک روز آرزوی انسان را برآورده می کرد
من بی گمان
دوباره دیدن تو را آرزو می کردم و تو نیز
هرگز ندیدن مرا
آن گاه نمی دانم
به راستی خداوند کدام یک را می پذیرفت!!!

من دیر زمانیست 

خدا را در آغوش فشرده ام!

من سالها در بهشت می زیسته ام!

بی تردید، بی دلهره، بی عذاب، کارهای نکرده...

من سالهاست که دیگر به گناه اعتقادی ندارم...!!! 

دلم را که مرور میکنم

تمام آن ازآن توست...

فقط نقطه ای ازآن خودم!

آن هم نقطه که روی آن میخ میکوبم!

و قاب عکس تو را می آویزم!!!

باز باران ، بی طراوت ، کو ترانه؟! سوگواری ست ، رنگ غصه ، خیسی غم ،
می خورد بر بام خانه!!! طعم ماتم....

یاد می آرم که غصه ، قصه را می کرد کابوس ، بوسه می زد بر دو چشمم گریه با لبهای خیسش...

می دویدم، می دویدم ، توی جنگل های پوچی ، زیر باران مدیحه ، رو به خورشید ترانه ، رو به سوی شادکامی...
می دویدم ، می دویدم ، هر چه دیدم غم فزا بود ، غصه ها و گریه ها بود ،
بانگ شادی پس کجا بود؟

این که می بارد به دنیا ، نیست باران ، نیست باران ، گریه ی پروردگار است،
اشک می ریزد برایم...

می پریدم از سر غم ، می دویدم مثل مجنون ، با دو پایی مانده بر ره
از کنار برکه ی خون..

باز باران ، بی کبوتر ، بوف شومی سایه گستر ، باز جادو ، باز وحشت ،
بی ترانه ، بی حقیقت ، کو ترانه؟! کو حقیقت؟!

هر چه دیدم زیر باران ، از عبث پر بود و از غم ، لیک فهمیدم که شادی
مرده او دیگر به دلها ، مرده در این سوگواری...

یه عالم...

یه عالم دلم گرفته

        قد هفت آسمون خدا

             ایکاش خدا اشکامو ببینه

                      ایکاش می شد دوباره دستمو بگیره

                                            ببین بی تو چه شکستم

                                                    ببین بی تو چه خستم

درکم کن بی وفا بی تو مثل یه قاب شکستم .........